Jak jabłka

"...Ludzie są jak jabłka -
ledwie dojrzeją, już muszą spaść...".


wszystko czego potrzebowałam
osiągnęłam niczego nie pragnę
do niczego nie dążę

a jednak
oderwana od korzeni
wciąż powracam do przeszłości

kolejny raz za drzwiami
czai się wróg
nieproszony mąci wewnętrzny
spokój zaciskając
niewidzialną pętlę

rozdarta na strzępy
dzielę los piasku niesionego
przez wiatr

jutro majaczy na horyzoncie

i wciąż te lęki
czyżby nieuchronny cel
podróży

spoglądam na zegarek
nie
jeszcze nie jest
za pięć dwunasta




czarnulka151153
12. 11. 2013

autor

czarnulka1953

Napisany: 2013-11-12 Dodano: 2013-11-12 22:57:47

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie