Jak ładnie ...

Jak to wszystko mi ładnie popsułaś,
te korale wspomnień pięknie nanizane
i tę myśl, która zawsze tak czuła,
i kolacje jedzone nad ranem.

Jak to wszystko popsułaś mi ładnie,
radość życia co przecież już była,
wichru furią zdmuchnęłaś dokładnie
świecę, co sensem działań świeciła.

Jak popsułaś mi ładnie to wszystko,
w zaślepionym braku zrozumienia,
i dalekie, co kiedyś tak blisko,
a raz zbite wszystko jednak zmienia.

Jak ten kornik, co drążąc korytarze,
rad ze swej roboty wesolutko śpiewa,
nie rozumie, że przecież się okaże,
że jak skończy, to nie będzie już drzewa.


05.02.2007

autor

miech

Napisany: 2007-02-05 Dodano: 2007-10-05 08:18:39

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie