Jak Sylvia Plath
Strasznie się męczę i nie ma już przyrody
i nie ma już ludzi
to nic nie szkodzi
Ta samotna "nie-przygoda" to życie
jedni mi mówią "szkoda"
Inni "chodzi o przeżycie"
A ja się strasznie męczę
tak bez przypadku
jakbym płynął wpław za horyzont bez statku
jest strasznie - na razie pionowo
lecz ciemno wokoło -
horyzont ginie we mgle
ludzi nie ma
przyrody nie ma – przypominam
Leżę sam
nie słyszę już bicia matki ziemi
poziomo
jak Sylvia Plath
autor
Poukładany
Dodano: 2016-07-26 04:04:55
Ten wiersz przeczytano 1048 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (1)
Bywa że się trzeba męczyć