Jak upadłe anioły

„Miłość jest największą słodyczą i największą goryczą na ziemi”-

Jak upadłe anioły skazane na wygnanie
Nawet niebo stało sie głuche na ich wołanie
Napiętnowane miłoscią która tak boli
Podnoszą siebie wzajemnie w tej calej niedoli...

Lecz tylko ten je zrozumie
Kto wie co to ból
I kto kochać umie

Czyżby przeciwko nim sprzysięgło się niebo?
Nie byli sobie pisani
Lecz się pokochali
Dlaczego?

Stanęli na jednej drodze życia
Lecz jedno z nich zeszło z tej drogi
Nie pozostało więc im nic prócz bólu i trwogi

Mają ochotę zasnąć nie zbudzić się więcej
Nie wierzą juz w żadną miłość
Nie wierzą już w żadne szczęcie

Czasem mają żal do losu
Że sobie z nich drwi
Lecz to nie on tylko człowiek
Który z ich uczuć sobie kpił...

Więc nie mogą mieć żalu do nieba i losu
Tylko chronić swe serca od bolesnych ciosów

Bo tylko człowiek może zasiać w sercu ziarna miłości
Lecz potrafi też tą miłość w kimś zabić
Zabić ją bez litości...

Jak upadłe anioły spoglądają z żalem w niebo
W głebi duszy pytając
Dlaczego.....?

Miłość jako nasionko leśne z wiatrem szybko leci, ale gdy drzewem w sercu wyrośnie to chyba tylko razem z sercem wyrwać można.

autor

Smutniutka

Napisany: 2008-01-22 Dodano: 2008-01-22 07:29:13

Ten wiersz przeczytano 858 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie