Jak wulkan...

Jak wulkan drzemiący
przez lat tysiące
wybucham z ogromną siłą,
bo tyle lawy się nagromadziło,
że pękło by serce...
Ból rozrywa wnętrze,
a w głowie grzmoty i burza.
Gniewny błysk z oczu się wynurza
z deszczem ulewnym, słonym,
a w piersiach palę się, płonę.
Spazm przeszywa mięśnie,
drżą, trzęsą się ręce...

I lawa słów wystrzeliła z mych ust
napełnionemu po brzegi bólowi dając upust...

Zawsze spokojna, łagodna, cicha, znosząca z wielką cierpliwością to wszystko co wokół się dzieje...milczałam, choć w środku bolało...Ale coś we mnie pękło, już dłużej nie potrafię, nie umiem nad tym napięciem zapanować...Muszę to wykrzyczeć!!! Muszę wyrzucić to z siebie!!!

autor

Jolcia

Napisany: 2006-07-31 Dodano: 2006-07-31 13:22:38

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie