Jakie są czasy, taka scena

Myśl zaświtała we mnie chora,
Chociaż odwagi sporej była.
Wytrzymam bez telewizora,
Moja cierpliwość się skończyła.

Tyle się jadu z niego leje,
Tyle głupoty tam się mieści.
Że chyba prędzej osiwieję,
Nim siądę znów spragniony wieści.

Prawda już nie jest tą prawdziwą,
Kłamstwo szczerością bardzo boli.
To przypomina mi jak żywo,
Czasy minionej nam niewoli.

Nie będę czekał aż to padnie,
Przyśpieszę protest, gdy myśl skora.
Życie wyglądać może ładnie,
Szczególnie bez telewizora.

Tyle szaleństwa nie widziałem,
Tyle obłudy tam się mieści.
Że chyba właśnie zwariowałem,
Słuchając podawanej treści.

Jakże cudownie cisza dźwięczy,
Pokój stołowy z pustą ścianą.
Nikt wiadomością mnie nie męczy,
Nie jestem duszą poszarpaną.

Kiedyś fortepian był Chopina,
Dziś telewizor tym natchnieniem.
Jakie są czasy, taka scena,
Ale podobne nam cierpienie.

Wywalam pudło bez wahania,
Rozwala się o asfalt szary.
Ból sięgnął końca poniżania,
Nie ma już we mnie silnej wiary…

autor

Grand

Napisany: 2016-04-20 Dodano: 2016-04-21 05:19:47

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie