Jakże pragnę...

Idę, barwnym szlakiem moich pragnień,
Czasem uśmiech towarzyszem, czasem łzy.
Siła ich, jest ukryta w sercu na dnie,
Ciepłem dłoni je otulam, wplatam w sny.

W dni zimowe, tańczą lekko płatkiem śniegu,
Zachwycone pięknem spojrzeń oczu drogich.
Świat zbyt słaby, by je wrócić do szeregu,
Choć zawiści nie żałuje i słów wrogich.

Drzew zielenią, jak nadzieja staną wiosną,
Nowy zapach je odrodzi i smak nowy.
W większą siłę, wiarę większą też urosną,
I przyprawią o wiosenny zawrót głowy.

Latem zalśnią złotym blaskiem i radością,
Nurty rzekom podarują, kwiaty łąkom.
I napełnią głodne serce słów czułością,
Namalują ślady uczuć wszystkim pąkom.

Jesień mgłami je osnuje, liść czerwieni,
Trochę smutku też przyniesie, zapomnienia.
Lecz dni pięknych w uniesienia nie odmieni,
Jakże pragnę, by spełniły się marzenia.

autor

zwyczajna kobieta

Dodano: 2010-06-15 18:05:10

Ten wiersz przeczytano 744 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie