A jednak Anioł uciekł...

To o wiele prostsze od świata i bycia,
po prostu... zapomnieć o nim
i zamieszkać w zamurowanej cmentarnej kaplicy
z marmurową posadzką...

A jednak Anioł uciekł...
bez walki o rzeczywistość i dusze.
Był pewnien
że chciał zapomnieć.

Można tam mieć za przyjaciela wystraszonego gołębia,
który mieszka w półmroku nad otwartą,
żelazną trumną i truchłami innych ptaków.


Upodlony i zastygły Anioł Śmierci zapomniał wszystko.
Nawet to,
że trzyma na rękach umarłego
klęcząc nadal przy białych schodach na ambonę.
Jakby nie miał już siły tam wejść
i opowiedzieć wreszcie o Prawdach Nieznanych,
chociaż nie całkiem nam obcych...
o samotności,
o ciszy,
o przemijaniu,
o śmierci,
o bezsilności,
o tej ogłuszającej pustce
i wiecznie zadziwionych duszach,
które radośnie witają każdego żywego
wchodzącego do domu
śmierci i popiołu
potykając się o szczątki innych.

A Anioł?

czy na pewno chce tam wejść - tego

NIGDY wiedzieć nie będzie.

Bo wtedy już nie zapomni

DLACZEGO UCIEKŁ...

Łódź,Sheibler,2001

autor

ruhni

Dodano: 2005-03-12 16:13:22

Ten wiersz przeczytano 501 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie