Jego tęsknota wraz ze śmiercią...

Tak jak w wierszu...

I odchodzi mój przyjaciel:(
Bez wdzięczności go żegnałem...
Teraz będzie już inaczej,
W mym go sercu pochowałem...

Siedział przy mnie, czuwał w mroku.
Od lat tylu cieszył usta...
Mimo bólu trwał u boku.
Teraz buda stoi pusta...

Zawsze czekał gdy powrócę,
Wiem że dla mnie tyle znosił...
W mróz największy stał przy furtce,
O spacery wspólne prosił...

Teraz gardło żal zatyka,
A sumienie spać nie daje...
Raz się w życiu tak spotyka,
Że Ktoś Tobie się oddaje...

Niby zwierzę w swej naturze,
Niby nie wie co to dusza...
Ale wierny był najdłużej,
Te wspomnienie łzy porusza:(

Jeśli kiedyś przyjdzie pora,
Aby odejść z tego świata,
Chce u boku mieć Azora-
Największego kamarata...

autor

Pegaz85

Napisany: 2011-02-19 Dodano: 2011-02-19 15:27:36

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie