Jesień

Pogoda w kratkę
mimo to przydałoby się wyjść z domu
i przewietrzyć włosy,

Na klatce ciemno
ciemno jak cholera i ani śladu życia
nawet kwiatki zwiędły
a na dodatek ponuro
cholernie ponuro,

I tak idę bez końca przez tą spiralę
by wreszcie wykluć się z budynku
niczym z jajka,

Już jestem na ulicy
nic się nie zmieniło – tzn. analogia wnętrza bloku
a co do bloku, to rzeczywiście z zewnątrz jak skorupka jaja
taki kruchy...

Chodnik złośliwie zwalnia tempo pracy moich długich nóg
wolności! – krzyczą podeszwy
a sprzymierzeńcy tego bruku – tzn. kałuże
co roku tak samo bezczelne
plują na nogawki moich spodni,

brak kultury i szacunku!

Ludzie wpadają na siebie wzajemnie
taranują się w pośpiechu
błędnym wzrokiem uchwycają to, co się wokół nich dzieje
a wokół nich jedynie oni sami,

i tak brnę w ten tłum
powoli robi się duszno
a tu w dodatku jak na złość ktoś odkręcił kran – pada,

wracam do domu
brudny, mokry i znudzony pogodą

wbiegam po schodach, które nie mają końca
wszystko byłoby łatwiejsze
gdyby ktoś w końcu naprawił tą ruchomą szafę

dobra – jestem pod drzwiami
w drzwiach awizo, które
za wszelką cenę chce dostać się do domu
przeciskając się między drzwiami a futryną,

ja też bym chciał
jednak czas znowu wykluć się z jajka..

autor

Bernard Levaar

Napisany: 2008-10-08 Dodano: 2008-10-08 17:41:57

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie