jesień

jesień w nas strugami deszczu się rodzi
rdzą kasztany ubiera jak jeże kosmate
wiatrem w szczelinach dachów sycząc
w kominach szuka ognia by się ogrzać

po łąkach wrzesień leniwie się włóczy
rozrzuca wrzosy córki swoje bezdomne
w koronach drzew liście w złotych szatach
na pożegnanie ptakom wybuchają płaczem

już się nam w sercach lato półogniem tli
ranki świetliste toną w strumieniach mgieł
cierpki smak wina bije się z wonią kwiatów
a w głowach wspomnień letnich gaśnie gwar

siadamy jak zaklęci przy swoich oknach
twarzami wczepieni w bezruch szkła
palcem kreśląc na szybie kreski i kółka
spoglądamy na pastelowe barwy południa

żyjemy jak dotąd radośni smutni lecz inni
w kolorach brunatnych liści próbujemy lśnić
trochę bardziej samotni i bardziej winni
naszych pożółkłych lat miesięcy i dni

autor

Pit73

Dodano: 2006-09-01 15:18:30

Ten wiersz przeczytano 1121 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie