jesień

Ponure jesienne poranki
Bez słońca ciepłego promienia
Drzewa zrzucają swe wianki
Tak smutna dzisiaj jest ziemia

Szafiru nieba brakuje
Mgła szara przykryła obłoki
Fontanny deszczu śpiewają
Pieśń senna pełną tęsknoty

W melancholijnej ciszy
przesianej szmerem wiatru
Dzień składa pokłon nocy
Muskając ją w tym tańcu

I szepcze jej do ucha
Jak pięknej swej kochance
Obudzę Cię promieniem
Z ostatnią gwiazdą zaśniesz

Przed świtem dzieckiem naszym
Zdążymy zrosić ziemię
Mgła wierna siostra Twoja
Okryje ja ramieniem


A wiatr łagodny ciepły
Osuszy złote liście
By księżyc jak czarodziej
Zabłysnął im srebrzyście

Ty znikniesz i odejdziesz
Rozpłyniesz sie dokoła
Ja słońca, swojej matki
W błękicie będę wołał

I będę prosił błagał
Bądz przy mnie nie zostawiaj
Bez Ciebie nie istnieję
Bez ciebie w smutek wpadam

Tak proszę dla tych lasów
Dla trawy tej zielonej
Tych kwiatów które jeszcze
Wciąż patrza w Twoją stronę

I dla tych listków złotych
Co matek się trzymają
Daj im choć jedną chwilkę
Nim sierot ruszą zgrają

Dla jabłek które we śnie
Kołysze wciąż powietrze
Pomaluj im twarzyczki
Niech zsuną się w tym wietrze

Została,zaświeciła
Ogrzała wszystko wokół
Ja dumny i szczęśliwy
Wyglądam z nad obłoków

Jest pięknie jest złociście
Szczęśliwe są poranki
Ja ciągle wypatruje
Gwieździstej mej kochanki

autor

gwiazdanocy

Dodano: 2007-02-08 01:05:41

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie