JESIEŃ WIEJSKIEGO ANIOŁA

październikowy dzień 1989

wiejski anioł zza stołu brzuch wytoczył leniwie
beknął głośno, rękawem wytarł gębę jak trzeba
mętnym wzrokiem obrzucił rząd butelek po piwie
i wyruszył na wielce nudną służbę do nieba

?dziś zabawa w remizie? wykrzykują plakaty,
będzie głośno i pewnie ząb wyleci niejeden,
znów wytłuką talerze, znów posypią się blaty
no bo trzeba wszak jakoś przecież klepać tę biedę

chłopi drzemią po chatach, sen jesienny ich spętał
obdrapany autobus wiezie dzieci ze szkoły
pada deszcz i niedługo wrócą znów jakieś święta
a po polach się snują osowiałe chochoły

tylko Chrystus przydrożny jakby trochę posmutniał
spuścił głowę i oczy zamknął w niemym cierpieniu
nawet krzyż przygarbiony ze starości już zbutwiał
bagaż wieków minionych niósł na swoim ramieniu

autor

geddeon39

Napisany: 1989-10-21 Dodano: 2006-11-08 08:59:06

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 112

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie