[ a jesli jednak zatęsknie... ]

Dla Świata. z tym co realne. z tym w czym jest nadzieja.

Wiatr przebija
mnie na wylot
i nawet nie zapyta -
czy cierpię

przy uchylonym oknie
siedzę zatracona i oślepiona
ledwo co święcącymi się latarniami

pomyślałam przez chwilę
patrząc na nieruchome budynki,
o tym zachodzie który
wplątywał się w moje włosy
i zostawał ze mną do świtu

w każdej sekundzie
boję się zatracić
by nie połkneła mnie
tak bezmyśnie i głupio
tak jakby nic się nie stało

nie chcę cierpieć
z powodu pustki
siebie samej

Zasłonię okno
by nie widzieć
siebie uciekającej,
między ulicami
bez kaskadów
które uderzały o twarz
razem ze słońcem
subtelnie

by nie wracać
do namiętnie przesuszonych ust
i śmiechu między kłosami,

zasłonię okno
by nie zatęsknić za sobą

(a jeśli zatęsknie wbiegnę w Ciebie by tam sie odnaleść ) Kocham Cie :*:-)

autor

złodziejka marzeń

Dodano: 2006-12-04 20:35:00

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie