JUŻ NIE BĘDZIEMY SAMI

Jeśli będzie miłość, lecz taka bez miłości,
Która wypadnie jak pociąg z toru.
Jeśli będą łzy w policzkach rany żłobić,
I wydawać się będzie, że nie ma już wyboru.

Ktoś spojrzy na Nas z białych chmur obłoków,
Z miłości sercem, z łzą zrozumienia.
Co skapywać deszczem będzie górskiego potoku,
Już nie będziemy sami, zagubieni, zapłakani.

A każde cierpienie głęboki będzie miało sens.
W pełnym słońcu wszyscy z Bogiem się spotkamy,
Jedynym źródłem miłości,
Co na pustyni nie wyschnie też.

Człowiek człowiekowi zadaje cierpienie,
Wciąż w gniewie rzucając słowa jak chłosty.
Lecz gdy zaufamy, gdy będziemy mieć nadzieję,
Odnajdziemy wśród wielu dróg.
Tor do szczęścia prosty.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-10-04 Dodano: 2006-10-05 00:02:27

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 49

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie