KABARET

...dla ignorantów...

Bywa, że płaczę na rzewnych filmach
Dzierżąc chusteczkę w ręce
Ja tak się wzruszam, tak to przeżywam,
Krzyczysz: Kabaret! Nic więcej!

Ja tak szczęściem rozpromieniona
Tańczę i śpiewam w piosence
Wśród swych przyjaciół zadowolona
Krzyczysz: kabaret! Nic więcej!

Ja kocham, kocham, kocham bez granic
Mam jak na dłoni swe serce
Ale uczucia moje masz za nic!
Krzyczysz: Kabaret! Nic więcej!

Idę nawet konie kraść z Tobą
Z ufnością poddaję się gierce
Ty mnie zawodzisz, ja idę z Tobą
Krzyczysz: kabaret! Nic więcej!

I nagle przyszło Ci umrzeć jak im
Tyś zmarł na przekór – w stajence
I nad Twym grobem ja jedna mam
Odwagę krzyknąć: …nic więcej!

...których zabiła ironia...

autor

Milena Sumińska

Dodano: 2006-04-20 16:12:51

Ten wiersz przeczytano 834 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie