Kadry z życia
Gdy masz zaledwie pięć lat,
taki mały ten twój świat.
Mama, tata, pokój mały,
i oto świat twój cały.
Gdy masz dziesięć lat,
zwiększył się twój świat.
Twoja wiedza to sprawiła,
że tak go powiększyła.
Gdy masz piętnaście lat,
widzisz piękniejszy ten świat.
I bardziej już dojrzałeś,
więcej tez ujrzałeś.
Gdy masz dwadzieścia lat,
widzisz zakochany świat.
Widzisz pięknych ludzi,
to miłość w tobie budzi.
Mając dwadzieścia pięć lat,
chciałbyś zmienić ten świat.
Żyć z kimś we dwoje,
mając już dzieci swoje.
Gdy masz trzydzieści lat
widzisz trudniejszy ten świat.
Dostrzegasz jego trudy,
i widzisz jego brudy.
Mając czterdzieści lat
twoje dzieci idą w świat.
Szukają miejsca swojego,
On szuka jej, Ona jego.
Gdy masz pięćdziesiąt lat,
obserwujesz wnucząt świat.
Jak się pięknie rozwijają
jak cudownie dorastają.
Mając sześćdziesiąt lat,
troszkę poszarzał twój świat.
Jeszcze tyle chciałbyś dać,
tak na wiele Ciebie stać.
Mając siedemdziesiąt lat,
postarzał się twój świat.
Tyle za tobą zdarzeń,
masz jeszcze tyle marzeń.
Mając osiemdziesiąt lat,
czujesz na sobie ten świat.
Dotykają Cię słabości,
świat młodych, trochę złości.
Szybko lata mijają,
i radość, i smutek sprawiają.
Nie cofniesz życia swojego,
żeby zmienić coś z niego.
AnnaX
Komentarze (11)
przesłanie wiersza zrozumiałe, refleksyjna treść
(popracowałabym przy kolejnym wierszu nad rymami, w
tym zbyt wiele prostych)
MamaCóra dziękuje za radę, posłucham Cię.
Podoba mi się ma w sobie coś z rytmiki wyliczanki, ale
takiej na poważnie i przez to ciekawy kontrast z
upływem lat. Może tylko podzieliłabym na strofy.
Pozdrawiam :)
Ciekawie opisane życie człowieka, niestety, czasu
cofnąć się nie da, dlatego trzeba żyć tak, by niczego
nie żałować i na starość mieć co wspominać!
Pozdrawiam:)
Świetnie opisana droga przez życie.
wszystko o czym piszesz jest takie naturalne kadry z
życia wzięte też dołoże swoje dwa słowa - dopiero na
emeryturze zaczyna się zycie :-)))
wiersz super+++
Bardzo bym chciała podziękować autorowi tego wiersza.
Jest napisany super i życiowo przedstawia nasze kadry
z życia.
To prawda nasze życie z upływem lat nabiera mądrości,
a lata ujmują nam urody młodości.
Nie ma co nad sobą się użalać, że nie ma tej urody,
ale kierujmy się naszym doświadczeniem i budujmy ten
świat zagubiony naszą dojrzałą mądrością.
Aniu X dziękuję i proszę o więcej dla nas takich
życiowych wierszy, bo tym wierszem pocieszasz nas już
po sześćdziesiątce, że my emeryci jeszcze możemy coś
przekazać młodzieży tylko trochę chęci nam brakuje, a
więc kierujmy się powiedzeniem chcieć to móc i do
dzieła jeszcze w nas może być tyle talentów
ukrytych.Serdecznie pozdrawiam wszystkich emerytów -
emerytka Ela-:)))
No to jeszcze drugie tyle mam przed sobą. :-) :-) :-)
Świetny wiersz. Gratuluję pomysłu i wykonania.
Szacun....
Opowiadania o etapach życia z refleksyjną nutką
,jestem na tak:)
Bardzo dobry wiersz, mnie się podoba.
Ukończyłam sześćdziesiąt lat a świat w moich oczach
staje się coraz jaśniejszy, wszystko widzę wyraźniej
choć do czytania wkładam okulary. Każdy z nas od
urodzenia jest oryginałem i ma własne spojrzenie na
świat i ludzi. Moja trzyletnia wnuczka idąc z tatą na
ryby, powiedziała; - tatusiu jak dorosnę to pożyczę od
ciebie wędkę i złowię rekina. Zapewne jej łowy skończą
się na 'płotce':))))
Pozdrawiam, życzę miłego dnia:))
Niezły tekst. Bardzo mi się podoba. Niezła rytmika i
płynność z jaką został napisany pozwalają z łatwością
go przeczytać.