Kadzidło

Przyszłaś jak ze snu niebem błyszcząca
chmurą błękitną osłonięta.
W ręce trzymasz światło miesiąca
- co? to zapalniczką zapalasz skręta -

U jej stóp gwiazdy się iskrzą
- to tylko niedopałków morze -
A teraz dusi apokaliptyczną bestię najdzikszą
- nie. Kiepa wdeptuje w podłoże -

Znika wizja, codzienność wkracza...
Czyżbym ją poznał? Ona nie ona?
Dziwna aura tę kobietę otacza:
duszna dymna zasłona.

Co to jest? Sen wariata mglisty?
- Nie to ty. Teraz poznaję.
Wszystko przez obraz twój mało soczysty,
gdy - jak zwykle - w płuco sobie dajesz.

Rzekłaś mi siostrzyczko kiedyś: "musisz się URACZYĆ"
Wtedy mały byłem i nie zrozuzumiałem.
Dziś pojąłem, co to znaczy:
Że musisz się dzielić się swym ciałem.

Mam jedenaście lat i już wiem, że niczym z obrazka Madonna
masz przy sercu skarb, coś bezcennego.
Jest tam istota przez ciebie karmiona:
RAK - owoc żywota twojego.

Dlategoś właśnie pełna świętości.
Kadzidłem tytoniowym jesteś przeze mnie ministranta czczona.
A skorupiak zżera twoje wnętrzności.
O, żywicielko nieoceniona!

Któż cię wysławi należycie!
Tyle musisz przecierpieć, wytrzymać.
Coś za coś - takie jest życie:
Rakiem się raczysz a dym cię dyma...

Uwielbiam cię w dymu koronach
otoczoną sinym woalem... o, boska!
Jesteś taka po-za-ciągająca-się i napalona.
Mamy nie ma - prowadź. Pójdę razem z tobą z dymem z papieroska.

autor

krokus

Dodano: 2006-03-29 10:05:55

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie