Kaleka życia

J.- z tych, po prostu...

Stojąc nieugięcie przed szybą
Na okruchach krzywd
Podnoszę jedną z nich
Życiodawcę moich blizn
Kalecząc namiętnie ciało
Przerywając życia nić

Otwieram oczy by zobaczyć
Widze że jestem niewidoma
Wytężam słuch by usłyszec
Słyszę że jestem głucha
Myślę by nie stracić zmysłów
A myśli kładą się w mogile

Boję się poruszyć ustami
I nie usłyszeć słów
Mowy niemego języka
I nie zobaczyć swego odbicia
W rozbitym lustrze czasu
Niekompletnym obrazie życia

autor

-hon

Dodano: 2005-08-11 14:51:11

Ten wiersz przeczytano 366 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie