Kamień i belka

Często o tym zapominamy... Siebie stawiam w tym szeregu na początku... Dlatego początek i koniec w pierwszej osobie...

Smutno mi kiedy w krąg widzę zbłąkanych;
Jam też nie lepszy; zadaję im rany.
Ciężko powiedzieć bliźniemu: - pomogę,
Potem namówić opuścić złą drogę.

Łatwo podnosić kamienie każdemu,
Żeby wydawać wyroki bliźniemu.
Zatem nie widząc prywatnych grzechów,
Wciąż osądzamy człowieka w pośpiechu.

Drzazgi niewielkie też w oczach przyjaciół,
Każdy potrafi z precyzją zobaczyć.
Belek ze swoich usunąć nie sposób;
Drogę szeroką wszak łatwiej jest znosić.

Zamiast uderzać się w piersi jak celnik,
Bogu jesteśmy tak często niewierni,
Który nauczał bliźniego miłować,
Osąd i pychę z dusz swoich rugować.

Zatem podajmy im rękę pomocy,
Miłość z pokorą niech w dusze się tłoczy,
Oraz wyrzućmy kamienie i belki,
Tak jak powiedział nam czynić Bóg Wielki.

Płacze me serce i dusza mnie boli,
A więc dlatego nie mogę pozwolić,
Żeby ktoś cierpiał i płakał przeze mnie,
Muszę oczyszczać sumienie codziennie .

17.01.2009

Do staż: O jaki kontakt chodzi? Poczty żadnej nie otrzymałem... moje gg widnieje, moje skype: podharcmistrz... Twoich namiarów niestety nie ma... Więc nie mam możliwości odpowiedzieć...

autor

Skaut

Dodano: 2009-01-18 00:01:57

Ten wiersz przeczytano 1563 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie