Kamień i belka

Marku czasami tak jest że swego pod nosem nie widzimy
...cudze to pod lasem ujrzymy ...jak zawsze Twój
wiersz zmusza do przemyślenia...Pozdrawiam:)

Lubię czytać Twoje wiersze.

Tylko czapkę zdjąć i przyznać rację!Niestety w tym
klubie jesteśmy wszyscy i tu nie ma mocnych,a oczyścić
duszę to raczej powinno się o tym codziennie
pamiętać,ale ile to w życiu wydaje się ważniejszych
spraw..życie już jest za szybkie i czasu wciąż
mniej..powodzenia

Sercem piszesz i do mojego serca Twoje wiersze
trafiają - dają mi wiele dobrego, czasem wytchnienie,
czasem zamyślenie, często dają dużo ciepła! Staram się
w ludziach szukać dobra, niestety nie zawsze mi się to
udaje, bo czasem za dużo złego we mnie, ale się
staram!

Marku, u Ciebie jak zwykle refleksyjnie i ciepło...
Pozdrawiam

...kto chce zrozumie o co chodzi...a mianowicie żeby
być samemu w porządku a później dopiero pomagać
bliźnim którzy nie wiedzą że popełniają różne grzechy
myślą, mową i uczynkiem i robić to delikatnie nie
wyciągać przed wszystkimi cudzych grzechów bo to też
jest grzech i jakieś tam niedociągnięcia w wierszu są
mniej ważne niż uratowanie czyjejś duszy...widocznie
inaczej nie pasowało...przepraszam że wtrącam się ze
swoimi prostymi myślami bo tak myślę że trzeba
wiedzieć co jest ważne a co najważniejsze...proszę mi
odpuścić jeżeli to kogoś zabolało....

najbardziej ze wszystkich ludzi na świecie widzą u
innych te zło to przecie wiecie kto wszyscy słudzy
Boży ich się więcej mnożny Bóg kazał im prawic
morały jak świat długi może i wspaniały więc
pomijając ścieżki twe panie niech uczą miłości nie
przez wytykanie tylko niech żyją jak im przykazałeś
bo to co oni robią ty im przyzwolenia nie dałeś
na życie jak ludzi z Nicei nie różnią sie wcale
od innych zł ...

A ja z belek zbuduję tratwę i popłynę w świat :)

Poruszyłeś tkliwość w moim sercu...Wiersz ma to coś
drogi Skaucie...+++

Zgadzam się z Tobą,osądzamy zbyt pochopnie ale jest
również inaczej podajesz palec a ktoś chce całą
rękę,ja się z tym spotkałam i jeszcze zostałam
obgadana i ciągle kłamie na mój temat,jest to bardzo
przykre.

Wspaniały i wzruszający wiersz... Świetnie oddałeś
klimat, cudownie!

IMHO
p. Skaut – poezja, liryka, tak samo źle znosi
publicystykę polityczna, jak natrętny dydaktyzm.
Rozumiem w Pana przypadku tzw. „skrzywienie
zawodowe” osoby duchownej – elementy
kaznodziejskie itp., ale to się Panu w tym utworze nie
udało.
Po pierwsze: zbyt prosta rytmika i rymy - rytm
10-zgłoskowca w Pana wierszu (podobnie jak często
stosowany przez wielu 8-zgłsokowca) spycha
nieuchronnie wiersz w stronę rymowanki , ew.
rymowanych bajek Makuszyńskiego/Walentynowicza. W
przypadku tematów poważnych rodzi to zwykle
niezmierzony przez autorów komizm. By posługiwać się
dobrze krótkim metrum i prostymi rymami w sposób
artystyczny, mówiąc o poważnych sprawach, trzeba
niestety być poetą z tzw. „wyższej
półki”.
Niech Pan spojrzy na takie fragmenty p.
wiersza:” Wszyscy wyrzućmy kamień i belkę,/
Czyniąc dziś dzieło Boże to wielkie.”;
„Łatwo podnosić kamień każdemu, /Żeby nim rzucić
w serce bliźniemu.” – one są po prostu
złe.
Pod Rugie: dobór słownictwa – posługuje się Pan
kalkami słownymi, kliszami zjechanymi po stokroć,
milionkroć. I mówię to życzliwie – niestety
takie coś pcha wiersz w stronę grafomanii. Jej
przykładem jest ostatnia zwrotka: „Płacze me
serce, dusza mnie boli,/
A więc dlatego nie chcę pozwolić,/Żeby ktoś cierpiał w
życiu przeze mnie,/
Muszę mieć ciągle czyste sumienie.”.
Reasumując: suma takich poetyckich potknięć zabije
nawet najbardziej szczytne przesłanie duszpasterskie.
Naprawdę – liryka źle znosi polityczne (jak u p.
Agamemnona) czy kaznodziejskie zapędy. Liryka małych
słów, uczuć jest najlepsza. Rozumiał to ks.
Twardowski, który pisał prosto, od siebie, z wnętrza i
mógł wtedy poruszać sprawy bardziej absolutne. W
poezji współczesnej sednem jest wyjście od
„ja”, od peela, stronę „my”
czyli czytelników, którzy sami powinni sobie odkodować
przesłanie, ale musi być ono podane w mniej nachalny
sposób.

Po prostu piękne.Dziekuje za ten wiersz, to jest
właśnie to

Człowiek może postąpić dziesięć razy źle, potem raz
dobrze i ludzie z powrotem przyjmują go do swoich
serc. Ale jeśli postąpi odwrotnie: dziesięć razy
dobrze, a potem raz źle, nikt już więcej mu nie
zaufa.Na nic zda się wtedy wszystko a tym bardziej
człowiek publiczny!

...często dusza i serce boli...gdy widać wkoło tyle
niedoli...