KANAPKI

W moim życiu, jak w złej dramie,
Grały role dziwne panie,
Które obok seksu gratki
Serwowały mi kanapki.

Te kanapki, ważne wielce,
Zaświadczały o partnerce.
Z ich wyglądu wnioskowałem,
Z kim tej nocy w łóżku spałem.

Potem w pracy, przy śniadaniu
W oczach stawał mi ów anioł,
Który twórcą był sandwicza
I swym dziełem mnie rozliczał:

Z czułych gestów i hojności,
Z nocnych uciech i wierności.
W górę szły me notowania
Kiedym hasał z nią do rana.

Wtedy, częsta to praktyka,
Dokarmiała harcownika.
Grubo chleba, dużo masła,
By mu forma nie wygasła.

Z czasem etap był kolejny,
Ze stosunkiem do mnie chwiejnym,
Więc bywało, jak zgłodniałem
„Zrób to sam” sam trenowałem.

Innym razem, bez przyczyny,
Bo nie stwierdzam w tym mej winy,
Odrzucała ingrediencje-
Tylko chlebek i nic więcej.

A jak była sfrustrowana,
Rozżalona, niewyspana,
To wkładała między szynkę
Choćby pieprzu odrobinkę.

Takim „wkładem” mnie raczyła,
Kiedy złości swej nie kryła,
Kiedy kwitły w niej pretensje,
Jak w ogródku mym hortensje.

Z czasem siurpryz miałem dosyć,
Więc przestałem panią znosić.
Przełykając z głodu ślinę,
Sam coś brałem w złą godzinę:

Suchar, śliwkę podsuszoną,
Chleb razowy, winogrono
A do tego, prosto z beczki
Piwko, plus setka wódeczki.

Zostawiając miłej damie
To co nie jest chyba dla mnie:
Święty spokój, ranne klapki,
Przyszłość z innym i . . . kanapki.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-01-19 00:31:37

Ten wiersz przeczytano 760 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie