Kapelusznik

Wieczna miłość, nie może umrzeć,
choć cichych cierpień doznaje.
Zimne powietrze jest zabronione
dyskretnie błyszczy, oko zauroczenia.

Dlatego, zimne przyjemności spalić
w agonii każdy, widzi ciemny gniew.
Jak zabić nadzieje, cicho mknie na przód
tortury płomienia, dręczą kapelusznika.

Ludzie, kłamią i musi stać się słodki
zobaczyć myśli, chce, chodź, tak niezręcznie.
Może się okazać, że są ukryte głębiej,
ostatnie pokusy odchodzą, wraca miłość.

Dlatego, nieugięty spala grzech bolesnych dni,
choć nic takiego nie można torturować słodką nadzieją.
Staje się to, na próżno kłamstwem wyliczonych łez,
choć zakazana miłość, wciąż oczami patrzy.

autor

Malina21

Napisany: 2016-10-31 Dodano: 2016-10-31 22:50:50

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie