Kara miłości

Tak wielką miłością do Ciebie serce me pałało
Tak ogromne, że góry przenosić mogło
Tak delikatne jak motyla muśnięcie
Dusza tak mocno pożądająca Cię
Tak mocna, że prawie szaleńcza
Opętała mnie, skrępowała, zatraciła
Uczuć paleta kolorów – tak wspaniała
Piękniejsza niż każda tęcza
A zarazem jak bardzo zgubna
Prowadząca do nikąd, a może i nie?
Dwie drogi: Każda z nich mniej chlubna
Jedna to szaleństwo – zmysłów powolne umieranie
Druga ukrycie jej w najgłębszym serca zakamarku
Uwięziona niczym upadły anioł Sataanael
W jednej z Abaddon’u mrocznych cel
Jednak idąc wieczorami samotnie po parku
Czy też spoglądając w niebo na gwiazdy
Wraca wspomnienie dawnej miłości, o niej
Wtedy w bólu serca zakamarek każdy
I znów walka i wysłanie jej do więziennych włości
I znów bez miłości istnienie
I znów serca smutne westchnienie ...

autor

hanek

Napisany: 2007-08-19 Dodano: 2007-08-19 21:09:36

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie