Karuzela

Dostałeś własny, niepodzielny bilet.
Wsiadasz i jedziesz,
choć dokładnie nie wiesz,
czy windujesz w niebo,
czy fruniesz,
czy płyniesz,
czy kręcisz się w kółko,
czy pędzisz przed siebie.
A może tkwisz w miejscu, a wszystko wiruje,
tylko ty bezradnie nogami przebierasz?
Widnokrąg się zmienia, biegną krajobrazy,
obraca się ziemia i niebieska sfera,
neonowe światła śmigają przed tobą,
domy i kościoły spłaszczone od lotu,
gwałtownie opadasz, znowu się unosisz,
wokół ciebie inni tańczą do zawrotu.
Groźnie balansują luzackie dzieciaki,
nie rozróżniając co odjazd, co real,
bo jeszcze nie znają wartości wejściówki,
że się nie załapią na następny seans.
Ślizgasz się po wizjach, doznaniach, odbiciach,
z czasem cały obraz staje się ulotny,
jakąś niewymierną, wielobarwną wstęgą...
Zaskakuje szybkość i odruch wymiotny.
Choć mechanizm zwalnia, głowa nadal krąży
i dziurawe plamy wiszą przed oczyma
i w duchu się modlisz , żeby podczas zejścia
ktoś bliski za rękę mocno cię przytrzymał.

autor

anna

Napisany: 2017-09-23 Dodano: 2017-09-23 13:56:22

Ten wiersz przeczytano 1808 razy

Oddanych głosów: 74

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie