KATEDRY (wersja poprawiona)

"Ci ludzie: katedry zamknięte na spusty,
Mocne, odporne na deszcze i mrozy.
Ołtarz ufności jest często w nich pusty,
Organy grywają tam ciągle pieśń grozy...

Mkną do wszechświata pocięte witraże,
Planują (lub proszą o) murów zburzenie.
Dachy nie wierzą, by w dobrym zamiarze
Słońce ich kolce głaskało promieniem.

Pod skryciem płaszcza ich marmurowego
Dzieciństwo – kościółek niedobudowany.
Czasem się słyszy, jak swe alter ego
Ganią gdy widzą, jak płacze przez rany...

Wciąż wspominają obrazy, co biegle,
Choć bez świadomości, ktoś skrył im w podstawie.
Nikt fundamentów tych, cegła po cegle
Pamiętać nie chce - niech znikną w murawie...

Domy, co z boku gdzieś stoją, odmienne,
Zamknąć swe drzwi chcą, poczuwszy na ścianie,
wszystko, co bywa dla katedr znamienne
I chcą ukrócić wśród nich przebywanie.

Niech wszyscy już wiedzą, tak jest z katedrami...
Same nie mogły, więc kto zatem nagle
Światło im wpuści? Ci wciąż będą sami,
Bo każdy bezsilnie zwinie swe żagle..."

"Wiem, że, katedro, świadomość tu winna.
Z wolna odkryjesz, że prawda jest inna."

Dla DDA, dorosłych dzieci alkoholików.

autor

Kati Katerina

Napisany: 2007-03-26 Dodano: 2007-03-27 00:03:28

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Toniczny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie