Katyń (cz.I)

Już słychać krzyk i płacz,
to pierwszy takt, muzyki sowieckiej gra
Litość im nieznana jest,
słychać tylko przeraźliwy pistoletów śpiew.

Ciała ludzi niczym śmieci, poturbowane,
masowo lecą w dół ziemii.
Tam zostaną zakopane,
lecz Polak pozostał między swymi.

Rodziny ofiar z cierpienia drżą,
powoli umiera ich polskość?!
NIE!!!Bo serce rusza do boju
i będzie walczyć do ostatniej krwi kropli.

My się nie damy!
Nie ze względu na pychę lecz honor,
który unosi nas ponad ziemią
i pozwala żyć z godnością, pomimo... cierpienia.

autor

poetkaAnia

Napisany: 2007-10-12 Dodano: 2007-11-01 22:05:50

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie