Kiedy ukochane Misiaczki...

Pełny tytuł: Kiedy ukochane Misiaczki odchodzą... zostaje Tata (proza)


Anielka niemal w każdą niedzielę chodziła
z tatą do parku. Oboje cenili wspólnie spędzony czas.
W ciągu tygodnia dziewczynka pochłonięta była szkołą i koleżankami, ale zawsze przed snem, opwiadała ojcu o swoich przeżyciach.
On z uwagą i miłością słuchał jej zwierzeń.
Czasami doradzał, jak uporać się z problemem, niekiedy napominał.
Rozumiał ją jak nikt inny.

W wieczornych pogaduszkach nie mogło
zabraknąć pluszowego misia - oczko w głowie Anielki. Był najcenniejszym prezentem,
który otrzymała od ojca. Dbała o niego i wszędzie jej towarzyszył.

Na cotygodniowe spacery chodzili razem.
Ojciec, Anielka i Pluszak.
Dziewczynka z zapałem opowiadała misiowi
o kwiatach i zwierzętach.
Czasami pytała taty, gdy coś było niezrozumiałe. On chętnie udzielał
odpowiedzi na wszystkie pytania i czuwał
nad bezpieczeństwem córeczki i Misiaczka.

Pamiętnego dnia,
Anielka siedziała na kładce.
Pluszak tuż obok - podziwiali kaczki pływające po stawie.
Nagle zerwał się porywisty wiatr.
Był tak silny, że zakręcił misiem
w powietrzu i poniósł w głębiny.

Nic nie można było zrobić.
Szlochającą Anielkę, ojciec zaniósł do domu.
Tulił tak długo, dopóki nie zasnęła, zmęczona płaczem.

Obudziła się po kilku godzinach.
Okrutna prawda uderzyła ze zdwojoną siłą.
Dziewczynka zaczęła krzyczeć, a na próby
przytulenia, uderzała bezradnie piąstkami.
Nie mogła zrozumieć dlaczego, jej silny
mądry tata, w porę nie zapobiegł nieszczęściu.

Wtedy po raz pierwszy narodził się gniew.

Ojciec rozumiał rozpacz dziecka i cierpiał
razem z nią. Nawet wtedy, gdy wykrzyczała,
że już mu nie ufa i nie jest jej potrzebny.
Czuwał, nie zrażając się pozorną obojętnością.

Mijały tygodnie. Anielka z pogodnego dziecka
stała się smutnym cieniem, zamkniętym w bólu. Na przyjazne gesty, nie reagowała.

Pewnej nocy przyśnił jej się Pluszaczek.
Promieniował światłem.
Uszczęśliwiona Anielka chciała pochwycić go jak dawniej w ramiona.
Wtedy miś, ze smutkiem w głosie poprosił
Anielkę, aby przestała gniewać się na ojca.
W ten sposób pozbawia się dwóch przyjaciół
i niszczy pomost jaki ich łączy. Obiecał,
że kiedyś znów będą razem, na zawsze.
Póki co, niech pozwoli tacie, aby prowadził
za rękę, do czasu upragnionego spotkania.
Z przyjacielem łatwiej pokonać trudy podróży.

Po przebudzeniu, Anielka udała się do parku,
w którym nie była od czasu tragedii.
Nie wiedziała, że jak zawsze krok w krok,
szedł za nią ojciec.

Usiadła na pomoście. Powróciły wszystkie
ciepłe wspomnienia. Łzy płynące po twarzy
mieszały się z uśmiechem.

'tatusiu gdzie jesteś'
'jestem córeńko'

Wtedy mocno wtulili się w siebie.
W wodzie odbijały się
trzy uśmiechnięte twarze.

cierpiącym i zagubionym...

autor

Donna

Napisany: 2017-05-28 Dodano: 2017-05-28 17:57:55

Ten wiersz przeczytano 994 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie