kim jesteś

uczysz się żyć bez powietrza,
to za pewne było jakieś rozstanie
a teraz nostalgia podsuwa myśli kim dla ciebie był

Interesujący wiersz, jedno z odwiecznych pytań.

Podoba mi się :-)

Jak po rynnie deszczem leje, barek w kącie
już się śmieje, na nostalgię, melancholię,
może jednak coś se golnę.

Bardzo ładny wiersz.
Ciepły.
Pozdrawiam, Janie K :-)

Musi się peel dowiedzieć i zacząć oddychać.
Podoba mi się

Pozdrawiam serdecznie :*)

Tu jestem myślą poskładaną w literki,
tam jestem oczami, które patrzą i widzą,
a jeszcze gdzie indziej rękami, które przesalają obiad
:)
ot, cała prawda ;)