Kłamstwo

W mojej głowie kłamstwo jest widokiem
podle oplutej twarzy przyjaciela,
w moim świecie człowiek w cichej bokiem
ucieczce przed prawdą, co onieśmiela,
to szpetna rysa we wspomnień krysztale,
która niweczy piękno bez odwrotu -
dusi braterstwo w posądzania szale,
tak ostrzy miecz, by ślepo ciąć był gotów.

W moich jawnie złudnych wyobrażeniach
łeż się nie jawi hałasem ni ciszą,
zgiełk to zew ufnego uniesienia,
cisza - sen tych, co kochają lub wiszą!

W wizji mojej kłam to wąż co ducha
zamiast bliskością raczy złudnym miodem
ubranym w słowa, jak ciemny jad do ucha
sączącym się ze słowem mimochodem.

W mojej jaźni giniesz, gdy w me oczy
kłamiesz. Gdy łżesz, jesteś upadłym królem
każącym serca więź posoką broczyć,
a krwi nie w sposób nie iść w parze z bólem.

autor

Sigul

Dodano: 2006-10-12 07:00:38

Ten wiersz przeczytano 729 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie