Klincz
Słońca promienie leniwą strugą
z żył mi się sączą, gasnące
kapią z westchnieniem na ziemię rudą,
powoli się w sobie topię.
Dusi mnie jakaś duszy nadduszność
i ciężkie, miejskie powietrze,
sen-ptaki tutaj już nie gniazdują,
a ja chcę, nie wiem gdzie lecieć.
Jak wtedy kiedy konało lato,
blask gasząc w oczach wyrostka,
z dzieciństwa jednak coś mi zostało
w poobgryzanych paznokciach.
Ogarnia mnie dni fibrodysplazja —
struna zamknięta w laminat —
nie może pęknąć, nie może zagrać,
nie umie tego wytrzymać.
W przestrzeni mikry ledwie punkt czarny,
wciąż jestem i już mnie nie ma,
do bólu można się przyzwyczaić,
lecz nie da się do tęsknienia.
autor
Czarek Płatak
Dodano: 2019-11-10 10:05:31
Ten wiersz przeczytano 1160 razy
Oddanych głosów: 36
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (35)
Życie to sztuka wyborów...czy wieczna tęsknota jest
warta poświęcenia?...
Wiersz super!
Pozdrawiam Czarku :)
Pieknie, prawdziwie, super.
Pozdrawiam:)
Świetny, nostalgiczny wiersz,
najbardziej do mnie trafia ostatnia strofa, która jest
niestety prawdziwa do bólu.
Dobrego dnia życzę Czarku.
Witaj.
Duże miasta, przytłaczają nas.
Chcielibyśmy uwolnić się z tego“piekła”, “gdzie nawet
ptaki, nie gniazdują”, ale nie ma jak, zawsze
jesteśmy, czymś związani.
Chętnie wracamy w swiat, gdzie byliśmy szczęśliwi, do
naszych wspomnień, sięgając w dzieciństwo.
Podoba się wiersz i jego przekaz, emocje i klimat.
Pozdrawiam.:)
Pięknie.
Pozdrawiam
Taki klincz między pragnieniem, a niemożnością
sprawia, że taka bezsilność rodzi jeszcze większa
tęsknotę... Pozdrawiam i zyczę miłej niedzieli
przepiękny wiersz o tęsknocie obezwładniającej ciało i
duszę.
Pięknie.
Nikt nie zapytał, chyba nie chodzi o mikro przestrzeń?
Wtedy napisałbyś - mikro. Wyobraziłam sobie komórkę
drewna.
Pozdrawiam :-)
Niestety, tęsknoty często towarzyszą nam w drodze
naszego życia.Najgorsza z nich to chyba ta za
miłością.
Pozdrawiam.
Marek
Wzruszająco :)
Piękny wzruszający wiersz. Pozdrawiam serdecznie
Czarku.
Piękny wiersz.
Pozdrawiam.
Cały wiersz zgrabny, ale brzmiący tak trochę
anatomicznie i medycznie, gdy ostatnia strofa rozkłada
na łopatki.
Normalnie - kapitalne wykończenie:)
Bardzo podoba.
Prawda w tym jest. Na tęsknotę nie ma lekardtwa,
niestety. Miłego dnia:)
bardzo ciekawy, życiowy przekaz refleksyjny*
pozdrawiam