Kokon

Zamknęłam się w szpuli własnego życia,
utkałam kokon ze zmartwień i smutku,
straciłam nawet natchnienie...
Czym dalej przędę,
tym trudniej zawrócić.
Czym dłużej myślę,
tym mniej rozumiem.
Dziś chcąc się wyrwać z osnowy,
znalazłam się w środku kłębka.
I nie pomogły sprawdzone sposoby,
na nic miotanie się wokół szpuli.
Nic już prawie nie widzę,
kołowrotek kręci się we mnie,
wciąga każdą wolną nić,
która próbuje się gdzieś zahaczyć.
Nie o takim budowaniu marzyłam!
Miała być przestrzeń i swoboda,
a powstał kokon zamotań.

W nadziei na opuszczenie kokonu...

autor

Ada

Napisany: 2006-05-15 Dodano: 2006-05-15 20:26:00

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie