Kolejny z cyku To wzgórze...

To wzgórze, polana, ten świat.
To niebo, słońce, ten wiatr.
Ci ludzie na ławkach ten gwar
i znowu kolejny losu żart.

Drzewo nadzieja żyjące,
żarem miłości płonącym we wnętrzu.
Teraz ledwo stojące - umierające,
moknie we łzach rzęsistych deszczu.

Za błędy musiało zapłacić srodze.
Nie zlitował sie nad nim potworny los
Szczerość i wiara w uczucie nie pomogła w drodze
Teraz leży w ruinie jak złamany wichrem wrzos.

Nie użala sie nad sobą - jak połamany krzew,
Wie ze to ono zawiniło, nie szaleje w nim gniew
Jedynie żal do samego siebie o niegdyś decyzje podjęte.
Jak te zżółkłe kartki papieru przez nieudolnego poetę wymięte.

Mówią - "Żyć trzeba dalej. Duszyczko nie poddawaj sie już"
Ale cóż drzewo ma myśleć gdy piachem w oczy los sypnął znów?
Ta droga niekończącą sie zdaje, wciąż potknięcia i kłody spod nóg.
Jak to życie sie dalej potoczy? Wie to tylko jedyny Bóg...

autor

Cień_duszy

Napisany: 2007-10-02 Dodano: 2007-10-02 21:25:25

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie