KoloryT

Motto: A innej pieśni Ci nie dam. Ta zaś nim do mnie powróci, odbije się echem głębokim o cały byt. (Matka Otwarcie pieśni. Karol Wojtyła)

Zielona fala


Porządki:
Rach, ciach
Miałem w ręku klingę
Zielonym będąc
A jakże
Na fali

Z gwałtem na śmieci
Z górą
Z recyklingiem
Bo przetworzy, spiekli
Co diabli nadali

I tylko
Kropelka, czy okruch smakosza ...
- że tekst się uratował z kosza:



Czerwona Ściana
(autor nieznany)


Na brzegu stojąc, drżące plemię boże,
Patrzymy w trwodze na czerwone morze
Za nami ściana świata tego ludu
Stoi milcząca czekająca cudu ...

A nam niedobrze to milczenie wróży
My się musimy w to morze zanurzyć
Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach
Dla nas jest ta toń, czerwona, głęboka ...

Wtem jeden człowiek niespełna rozumu
Na kamień włazi i woła do tłumu:
- Ja wam powiadam, a kto chce niech wątpi
Że się to morze przed nami rozstąpi ...

- Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę
- Ja pójdę pierwszy, ja was poprowadzę
I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy
Już jedną nogę w odmętach zamoczył ...

Drugą nie zdążył, bo oto toń rzyga
I jeden poziom dwa poziomy dźwiga
Szum się podnosi a od ludu wrzawa:
- Sprzecznie z naturą!
Lub:
- Na cud zakrawa!

I ówże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył
Między sztandary purpurowych zboczy
A wszystko warczy pieni się i pryska
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka ...

Więc nie pytając nawet o przyczynę
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę
Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani
Zlęknieni, dumni, zdumieni znękani ...

Ktoś, krzyknął nagle:
- Wracajmy! To zdrada
Ktoś:
- Naprzód! (woła )
A ktoś jęczy:
- Biada!
Znów inny ściany czerwonej dotyka
I nim coś powie - bezszelestnie znika ...

Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili
Czy iść przestali bez zwątpienia chwili
Czy wszystko złudą było, czy omamem
A tylko w myślach weszliśmy w tę bramę ...

Nie wiem. I nie wie tego nikt na świecie
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież
Dość , że się toniom w pionie stać znudziło
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło ...

Czy to w ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi
Jakby nas pochłonął kubeł pełen krwi
Chyba na zawsze będzie już schowana
Pod wodą nasza ziemia obiecana ...

Patrzyli żywi z czerwonej mogiły
Jak do swych dziejów ludy dochodziły
Mówiono:
- Teraz widzicie to sami
Jakie są skutki żartów z żywiołami ...

A, ci z ustami, oczami pod wodą
Choć odpowiedzieć chcieliby - nie mogą
Mnie, na nieznane brzegi wyrzuciło
Stąd ta piosenka, której by nie było ...



Niebieski brzeg


Przychodo - odchody
Cud odejścia z powrotem
Od:
Trąby > Jerychońskiej > Róży
Potem,

Starcie z opakowań
Czy puszka: pan do R... ?
Stan: 'motylo - larwa'
Wewnętrznej przekory ?

Wy wrócone oknem
Rzeczy niepotrzebne:
Zło, cierpienie, grzechy
Stańcie się służebne!

Przejście, doczekanie
Przez powstanie z mar...
Z miłości - (po) żądanie
W Miłość - Dar.

poniżej tekst z piosenki Kaczmarskiego



Tekst: Jacek Kaczmarski

Wykonanie: Jacek Kaczmarski

Kapodaster: I

Na brzegu stojąc, drżące plemię Boże, a E
Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze. C G
Za nami ściana świata tego ludów C F
Stoi milcząca, czekająca cudu. C G C
A nam niedobrze to milczenie wróży: a E
My się musimy w morze to zanurzyć! C G
Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach – C F
Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka. C G C
Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu, a E
Na kamień włazi i woła do tłumu: C G
Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi, C F
Że się to morze przed nami rozstąpi! C G C
Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę! a E
Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę! C G
I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy, C F
Już jedną nogę w odmętach zamoczył. C G C
Drugiej nie zdążył, bo oto toń rzyga a E
I jeden poziom w dwa piony się dźwiga! C G
Szum się podnosi, a od ludów wrzawa: C F
Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa! C G C
A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył a E
Między sztandary purpurowych zboczy, C G
A wszystko warczy, pieni się i pryska, C F
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka. C G C
Więc nie pytając nawet o przyczynę a E
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę. C G
Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani – C F
Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani. C G C
Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada! a E a
Ktoś – Naprzód! – woła, a ktoś jęczy – Biada! C G C
Inny znów ściany czerwonej dotyka C F
I nim coś powie – bezszelestnie znika. C G C
Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili, a E
Czy iść przestali we zwątpienia chwili, a E
Czy wszystko złudą było czy omamem C G
I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę – C G
Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie, C F
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież. C G C
Dość, że się toniom w pionie stać znudziło, a E
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło a E
I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi C G
Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi! a E E7 a
Chyba na zawsze będzie już schowana C F
Pod wodą nasza Ziemia Obiecana. C G C
Patrzyli żywi z czerwonej mogiły a E
Jak do swych dziejów ludy odchodziły. C G
Mówiono teraz: I widzicie sami, C F
Jakie są skutki żartów z żywiołami. C G C
A ci z ustami, oczami pod wodą, a E
Choć odpowiedzieć by chcieli – nie mogą; C G
Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło… C F
I stąd ta piosenka, której by nie było! C G a

Dodane 01.08.2018 przez Pan_Kmicic4

Na brzegu stojąc, drżące plemię Boże,
Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze.

Za nami ściana świata tego ludów
Stoi milcząca, czekająca cudu.

A nam niedobrze to milczenie wróży:
My się musimy w morze to zanurzyć!

Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach –
Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka.

Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu,
Na kamień włazi i woła do tłumu:

Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi,
Że się to morze przed nami rozstąpi!

Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę!
Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę!

I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy,
Już jedną nogę w odmętach zamoczył.

Drugiej nie zdążył, bo oto toń rzyga
I jeden poziom w dwa piony się dźwiga!

Szum się podnosi, a od ludów wrzawa:
Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa!

A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył
Między sztandary purpurowych zboczy,

A wszystko warczy, pieni się i pryska,
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka.

Więc nie pytając nawet o przyczynę
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę.

Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani –
Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani.

Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada!
Ktoś – Naprzód! – woła, a ktoś jęczy – Biada!

Inny znów ściany czerwonej dotyka
I nim coś powie – bezszelestnie znika.

Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili,
Czy iść przestali we zwątpienia chwili,

Czy wszystko złudą było czy omamem
I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę –

Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie,
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież.

Dość, że się toniom w pionie stać znudziło,
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło

I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi
Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi!

Chyba na zawsze będzie już schowana
Pod wodą nasza Ziemia Obiecana.

Patrzyli żywi z czerwonej mogiły
Jak do swych dziejów ludy odchodziły.

Mówiono teraz: I widzicie sami,
Jakie są skutki żartów z żywiołami.

A ci z ustami, oczami pod wodą,
Choć odpowiedzieć by chcieli – nie mogą;

Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło…
I stąd ta piosenka, której by nie było!

Jacek Kaczmarski
1983


*

Bingo ! autor znaleziony 4 sierpnia 2023 roku

autor

janusze.k

Napisany: 2012-09-02 Dodano: 2016-02-26 19:39:41

Ten wiersz przeczytano 1589 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie