Kończąc swe życie
Wszyscy my kiedyś pomrzemy,
by śmierci pochylić czoła.
Z pokorą oczy zamkniemy,
litości nikt nie zawoła.
Klękniemy gnąc swe kolana,
przed siłą pełną wahania.
Co dawno była poznana,
jako nadzieja przetrwania.
Ale to tylko złudzenie,
śmierć bramy w oścież otworzy.
Ostatnie zada cierpienie,
snem ostatecznym zamorzy.
Wówczas my ciszą tuleni,
zamkniemy oczy przekrwione.
Śmierci łaskawej spragnieni,
kończąc tak życie zmęczone.
autor
Grand
Dodano: 2009-12-22 12:06:53
Ten wiersz przeczytano 452 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
To jest bardzo dobry wiersz,a już samo pisanie o
śmierci niektórych wprawia w zakłopotanie,aby nie
wywoływać wilka z lasu-ja jednak też uważam że należy
tego tematu nie unikać bo to i tak nasza
przyszłość-Zdrowych Wesołych Swiąt:powodzenia
Życzę więcej takich wierszy o śmierci. Unikamy jej
niepotrzebnie. A żal odchodzić. I dokąd? Przypomina mi
się wiersz Tuwima "Lokomotywa": "a dokąd to, a dokąd
to, a dokąd to":)
Smierć jest zawsze towrzyszką zycia!>+<