Koniec świata

Ciemne chmury dzisiaj naszły,
I wiatr przybył straszny,
Zimno zrobiło się okropnie,
Ni żywego ducha w oknie.

Czarna kropla spadła z nieba,
A po niej rozpętała się ulewa.
Smutno wszędzie dookoła,
Nawet trawa nie jest wesoła.

Aż tu znikąd nagle,
Przyleciała na swym imadle,
Bogini piękna i wesoła,
Rozwiewając wszystkie smutki dookoła.

Na początku,
Swym oddechem,
Ciemne chmury wydaliła,
Śmiejąc się jak napita.

Uśmiech jej był zbyt piękny,
Nawet wiatr poległ,
Nieugięty.

Zimno wzięła pod ramiona,
I wrzasnęła,
Że to ona,
Tutaj panią,
I niech od tej chwili,
Żaden wiatr surowy
Nie wychyli swojej głowy.

Niech ciemne chmury stąd uciekną,
I niech słońce stanie się królewną,
By wesoło było,
I zabawnie,
A smutek niech zniknie na dnie.

Gdy już wszystko naprawiła,
To kwiatów ogrom nasadziła,
I wesoło podśpiewując,
Ptaki przyzwała,
Nakazując,
Śpiew ich piękny,
Czynić dla swej królewny.

Jak wiadomo oczywiście,
W życiu nie bywa bardzo przejrzyście,
Piękno na stałe nie zostanie,
A powróci smutek i płakanie.

Lecz tym razem nie jest tak,
Tylko wszystko znika w czarny piach,
I nawet smutku zaczyna być brak.

Wszędzie pustka,
Nic już nie ma,
Nawet najmniejszego drzewa.

Ciekawe,
Co tu się dzieje?
Czy nikt nic nie wie?

Czyżby bogini nas pokarała?
I świat nam odebrać chciała?

A jednak nie,
To nie to,
Już wszystko poszło na dno.

A na zgonie,
Zapisano:

Przedawkował,
Dziś,
O siódmej rano.

autor

eib

Napisany: 2006-01-31 Dodano: 2006-01-31 12:01:19

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie