Koniec wieku

Strach się na ulicach rodzi.
Tylu już zginęło wcześniej.
Teraz tylu już odchodzi.
Kiedy koniec – pytam – wreszcie?

Kiedy strach się skończy wreszcie.
Kiedy umrze ziarno zemsty.
Kiedy cuda nienawiści
Skończą wreszcie swoje dzieła!

Słyszysz wołam!
Słyszysz pytam!
Kiedy koniec?
Kiedy?...pytam.

Nie wystarczy ci już tego?
Odkąd ziemia rytm swój toczy,
Od początku swej historii
Krwią zbroczona – ciężar nosi.

Cichy świadek lat historii.
Pogańskiego diabła mamy
I poimy go krwią naszą
Wciąż ofiary mnożąc liczne.

Morza krwi i trupów ciała,
w codzienności szary obraz
wdarł się i już został,
burząc marzeń pejzaż cały.

Na ulicach medycyna,
studium ciała i rozkładu.
Życie życia uczy silnie
lub przeżyjesz lub polegniesz.

Człowiek zdziczał i oszalał,
groźny jak zwierz rozjuszony w sidłach,
wciąż na oślep bije, rani
swój gatunek trzewi marnie.

Człowiek gorszy niż zwierzyna,
głupi, ślepy i bezmyślny.
Już nie czuje, nie ma serca
bydle z oderzniętą głową




jeszcze miota się w swych sidłach.
Człowiek już niegodny czlowieczeńctwa.
Wciąż pożoga, krew i wojna,
znów ofiary dla spraw wielkich.

Wołam, krzyczę!
Pytam ciebie!
Kiedy koniec tych słodyczy,
Które w piekle się zrodziły?
I nie słyszę odpowiedzi.

Smutny obraz jest przed nami.
Ludzie ludzi zabijają.
Wojny, klęski i tragedie.
Ilu jeszcze zginąć musi.

Strach się na ulicach rodzi.
Tolerancja jest już słowem.
Nienawiści jest już tyle
ile piasku na pustyni.

Miłość jest już kwiatem, który
Paproć rodzi – raz na sto lat –
Bajkowy kwiat paproci.

Strach się na ulicach rodzi.
Tylu już zginęło wcześniej.
Teraz tylu już odchodzi.
Kiedy koniec – pytam – wreszcie?

autor

ante

Dodano: 2006-04-17 21:07:30

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie