Kontemplacja

Wszystkim zagubionym: w życiu, w marzeniach, w sobie...

Kochając, niekochaną być,
A jeśli już, to nie kochać,
Tak jakby się chciało.
Błędne koło własnego irracjonalizmu.
Niczego nie wiem.
Niczego pewna nie jestem.
Nawet swego istnienia.
Bo gdy sensu nie ma,
To i życia brak.
Ciągle samotnie w smutku tkwić.
Ze swoją abstrakcją i
Koszem pełnym uczuć pomieszanych.
Ciałem wśród obcych ludzi,
Duchem gdzieś głęboko w sobie.
Jestem taka obca.
Nie taka jak wy.
We własnym wyimaginowanym świecie.
Może siły natury,
Uchylą swej tajemniczości.
Bo samemu to tylko,
Deszcz łez w butelce typu "poskromione uczucia".

autor

Przemoknieta

Dodano: 2006-01-28 16:52:44

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie