korale

kiedy szczęścia niesyta
z płaczem, po kryjomu,
ach cóż plotę, że czasem…
los się zawziął nie darzyć,

no więc kiedy przed ludzi
nie uchodzi, dopomóż,
to przypinam korale
z uśmiechu do twarzy.

a nocami przymieram
umartwiona tym głodem,
co przez przymus na ustach
wciąż na pokaz się krząta,

tak się staram pamiętać
wdziać na twarz tę osłodę
i przez sen najpogodniej,
na pojutrze spoglądać.

autor

Alicja

Napisany: 2006-04-21 Dodano: 2006-04-21 19:52:10

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie