Kraina zapomienia
Poszukiwałam latami
krainy zapomnienia,
ludzie mijali mnie
nie zauważając,
potrącając boleśnie,
długo błądziłam
tracąc zmysły
iluzją marzeń,
budując świat nierzeczywisty,
starzejąc się zbudziłam,
ktoś wyciągnął dłoń
uśmiechnął się
poprosił
wstań,
szukaj,
jeszcze tyle możesz
spójrz,
tam koloryt
snuje ci szlak,
tam szczęście
uwierz
jest przy tobie
autor
NiebieskaDama
Dodano: 2011-02-19 06:43:56
Ten wiersz przeczytano 634 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
Dopóki czujesz pomocną dłoń łatwiej jest przez życie
iść :)
:-) i tej wersji będziemy się trzymać :-)
poszukujemy... często samych siebie ;-))) vel atma
ciekawie napisany ...pozdrawiam ciepło
Życia nie trzeba szukać, ono jest. Potrzeba się
właśnie przebudzić! Pozdrawiam!
mówią, że szczęście jest ulotne a wiara czyni cuda.
Pozdrawiam ciepło.