w krainie smutku

góry wznoszą się ku nizinom
rzeki smętnie płyną
zieleń przygaszona szarością
nic tam nie ma blasku
mgła zawisła nad przepaścią

mgielne okna mgielni ludzie
bez jasności ulice
szarość nieba zwisła
radości tu nie ma
ożywić trudno
ile takich miejsc
tam gdzie jesteś
o uśmiech poprosisz

zarazem słowami wyzwolić
i siebie z niemocy smutku
nad piórem chylisz głowę
piszesz
uchwycisz drżenie krwi
gra zbierzesz w gamy
zapiszesz melodię
dni i godzin
w uwerturę
z liter układanych

dobrze nad skrajem mroku
zanurzyć się odpłynąć
tym lepiej gdy rejs bytu
ma trasę wyznaczoną
lecz zawraca
rzeka u żródła
fale wezbrane zatopią dolinę
płynę
bezmiar wód

i mgła
czym ją rozproszyć
pisałam ciemnym atramentem
po co
dla kogo
wytłumaczyć nie sposób
poeci ilu ich było
moja godzina na krótko
kartka iluzją mojego smutku

litery nieskładne
prawdy nie zgadnę
bo ilu pisało co ich życie
w tragedię obróciło
powraca ku jednemu
miłości

o Pani czysta lilio
nieobdarzasz wszystkich
szczodrością swej obecności
ja szukając twych śladów wonności
utraciłam
z upadłości podnoszę powiekę

wołam i cisza
tylko zegar uderza z miedzi dzwięku
w serce
nie dla poezji
dla realii bytu

tylko bóg przymknie oczy
on jeden wie co ku nam kroczy
ciszą czy wołaniem
ja ukorzę się Panie
niewiedzą
boś milościa jedyną

autor

NiebieskaDama

Napisany: 2015-06-18 Dodano: 2015-06-18 16:04:47

Ten wiersz przeczytano 1379 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie