Marność

Siedzę sam w pokoju jak w twierdzy zamknięty, czuje smutek i żal,
czuje sumienia ciężar, jak spragniony na pustyni słońca żar,
chowam się w piasek szukam cienia - ucieczki od wiecznego zmartwienia,
by nie popaść w stan samozniszczenia,
chce rozmazany obraz dnia nie udanego pozostawić w otchłani zapomnienia,
gdzie nicość wszystko pozera,
nie ma żadnego śladu istnienia,
żadnedo śladu nie powodzenia...

Tak by pozostała nie zapisana karta w księdze życia,
jakbym się nigdy nie narodził,
niech proch rozniesie wiatr i pozostanie w miejscu wspomnień bliskich jedynie pustka,
by nie skrzywdzić tych wszystkich, których cenie i kocham...

Wtedy chce tylko poczuć w płucach ostatniego haustu powietrza smak....

A będę gotowy.

czesc kolejnej wiadomosci na gg do X

autor

PONURY GRABARZ 23gda

Dodano: 2004-12-15 16:48:29

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie