Kroczyć ścieżkami dzikich

Rzuciła Bogu wyzwanie
Nocą siądę na koń
Ruszę w nocne czuwanie
I na mroku zacisną dłoń

I zobaczę, mój Boże
Co zostanie w mej dłoni
Czym jest ciemność naprawdę
Co mnie zajadle po nocach goni

Co nie pozwala mi kroczyć ścieżkami dzikich
W dzikość największą rzucić życiem
I o strachu zapomnieć, w strach wbić pazury
Rozpuścić włosy na wiatr
I częścią nocy się stać

Ruszyła więc sama
Z trzęsawisk i lasów, z łąk i rozpadlin
Swój własny labirynt formować
I zgubić się w nim, zapomnieć smak świtu
Kilka stron znaleźć wydartych z dzienników

Nietoperza spotkała, wplótł jej łapki we włosy
Zapytał kim ona, czemu nocy chce
Powiedział jak on, stwór nocy, tęsknił za dniem
Chciał noc znienawidzić i nie mógł
Bo tyle tajemnic w tym czarownym mroku tkwi
I odleciał nietoperz, nie chcąc słyszeć odpowiedzi

"Odejdź stąd prędko i nie mów nic
Zabraniamy ci wejść tu – my, Dziki
My Dzieci, naszej Matki ty dusić nie będziesz
Gdy w nocny czas nie widać nas
Gdy w czas nocny każdy człek śpi
Gdy Noc to czas dla wygnanych Dzieci Ziemi"

"Gdy w nocny czas śpi oko za dnia niestrudzone
Oko zdobywcy, romantyka, podróżnika, przeklętnika
Nasz ten świat tu być powinien
Czas stworów natury, nas wiernych
A nie modnisiów, kukiełek zabawnych
Naszych braciszków wyniosłych, synów marnotrawnych

c. d. n.

autor

Vidar

Dodano: 2011-02-14 18:27:05

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie