Dzwonnik

Daj Boże, Przeczysty, Prześwięty
Chociaż po śmierci nagrodę
Tym, którzy nagród pozbawieni
Za życia w niewoli, po zakamarkach

Daj im Boże po śmierci raj
Którymi tu gardzą
Którzy zasłuchani w ponure symfonie
Których włosy falują
Którzy po kątach schowani
Jak kurzem rozterką przykryci
Daj, Boże, po śmierci raj
Tym, którymi tu gardzą
Dzwonnikom i Bestiom pozbawionym czci
Tylko dlatego, że byli inni

Zmysłowym tańcem ukradłaś mi serce
Złamałaś niechcący i teraz muszę szukać
Kawałka siebie po ulicach miasta
Szukać ognia, może przyjdzie mi
Skrzesać znów trochę żaru i żyć
Między zakurzone figury
I woskowe marzenia
Jak to było, zanim ty
Zmieniłaś mi życie
Swym tańcem
Zmysłowym

Swym pocałunkiem siostrzanym
Jednym mgnieniem w zegarze śmierci
Gdy odwróciła wzrok śmierć
I żyć mogłem czymś więcej
Niż tylko nadzieją na szczęście wieczne
Na wieczny szacunek

Cóż ci mam zrobić, tajony świcie
Tutaj u siebie zakurzony mam sens
Nawet zdradziłem niechcący
Moje figurki, zdradziłem was
Zdradziłem i siebie, wszak miałem żyć
Zapomniany

Zerwałem kolumny
(krzyk)
Tam na stosie na dole czeka mnie śmierć
Ale przecież zerwałem kolumny
Przecież ten świat
Jest garbaty jak ja
Ma moją paskudną twarz
(płacz)
Jak ja w swej brzydocie tonie
I ma jej oczy
Anielskie, zielone

Zapłonęła katedra
Zapłonęły zmierzchy wszystkie
Światów wszystkich
Kto tu jest potwór, kto tu jest człek
Spytał król na koniec
Odpowiedz sobie, człeku rozważny
Gdy nad twą głową katedra płonie

* * *

W zakurzonym świecie, u podnóży chmur
Zaczaił się skrzywdzony potwór
Dzwonnik melodię zdolny
W kamienne mury wsączyć
I zdolny żyć z maską upiora
Zdolny swoje marzenia pochować
Zdolny jedynie wierzyć
Że trochę wyżej, w niebieskim niebie
Bóg swym niebieskim okiem patrzy na ziemię

Patrzy na dzieci swej siostry, Ziemi
W które niegdyś, jak Dzwonnik w mury
Wysiłkiem Boskim zdołał wsączyć dusze
I schował się, i kpi sobie pewnie
Patrząc na ludzi zastanawiających się
Czy istnieje

Zastanawiał się człek od wiek wieka
Patrząc na miecz, co mu krwią ociekał
Zabijając z pasją dębowe wieka
Stawiając z pasją brzozowe krzyże
I patrzył zawzięcie to wyżej i wyżej
I patrzył ciągle w ten sam punkt
Bo opadał zawzięcie coraz to niżej
Nie słyszał, jak z boku, nie tak daleko
Trochę zaledwie wyżej, wśród nut
Z pogardą w głosie zaśmiewał się Bóg

Najpiękniejsze kłamstwo w dziejach
Najkrwawsza melodia krwawego chóru
Ciemnoniebieskie morze
Falujący na wietrze świerk
Obyś był Boże
Aby nie przeklął Cię kiedyś człek
I nie zostawił w przeszłości
Bo jeśli nas kocha
Nie zniesie
Gdy wymordujemy się
I żyć TU będziemy wiecznie

* * *

A jednak - nie w twej mocy
Przebaczać w imieniu Dzwonnika
Zdradzonego o świcie

Już wiem, jak będzie wyglądał komentarz Przetacznika

autor

Vidar

Dodano: 2011-02-10 19:14:50

Ten wiersz przeczytano 1193 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie