Królestwo zimy

Niestety tym razem mam wersy stanowczo zbyt długie, jak na ten program.

Zima się trochę cofnęła, śnieg zamieniając nam w błoto.
W mieście jest smutno i brzydko, ani to wiosna, ni jesień,
Lecz zima ciągle panuje, gdzie miasto kończy się w lesie.
Tam leży śnieg na gałęziach i w słońcu mieni się złoto.

Powietrze tam pieści oddechy, słońce wytapia zaś krople
Z poduszek śniegu na świerkach, co przyginają gałązki
I płyną blade łzy zimy po drzewach strumyczkiem tak wąskim,
Że zaraz krzepną powoli w ciosane z kryształu sople.

Tam słońce przygrzewa nieśmiało na niebie wyblakłym i bladym,
A jego blask budzi uśpione w śnieżnych poduchach brylanty.
Tam krzaki bezlistne i gołe tysiącem prężą się anten,
Wiatr w nich wygrywa ponure, smutne, przeciągłe ballady.

A czasem przebiegnie tam sarna. Wyblakły na zimę zając
Złamie tę kruchą warstewkę tulącą śniegową watę.
Poprzez bezlistne gałęzie widać go lepiej niż latem,
A kiedy zniknie to ślady na śniegu o nim gadają.

I nie ma szarego tu błota. Na bagnach lód ciągle trzyma.
Możesz przejść przez nie bez lęku, kiedy powracasz do domu.
Po chwili znów jesteś w mieście, tak brudnym, tak zabłoconym...
Lecz wiesz, że zaraz za rogiem królestwo się zimy zaczyna.

autor

jastrz

Napisany: 2018-12-10 Dodano: 2018-03-11 00:00:18

Ten wiersz przeczytano 1134 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie