Królewna Chichote

Epizod I – Łąka
Namalowany śnieg nie skrzypi, nie jest również lśniący,
Nie posiada też duszy, nie bije od niego blask dobra.
A jednak stworzył człowieka, cóż – istota myśląca
Zamknęła go w ramy drewna, potem nazwała: Obraz.
Domalowano więc trawę, kwiaty w strzelistych pąkach,
Drzewa giętkich gałęzi, co zapłakane wiszą.
Wiosenną zielenią pokryto, aż narodziła się Łąka,
Która przyniosła radość: córkę – królewnę Chichote.
Drzew serce mocniej zabiło niosąc tę wieść po świecie,
Szelest płynących źródeł powtórzył nowinę echem.
I tak świat poznał to piękne, zaczarowane dziecię,
Które przywołać można jedynie radosnym uśmiechem.

Epizod II – Gwiazdy
Patrzyła mała Chichote, jak wraz z nią – w uśmiechu – rosną
Jej przyjaciele: drzewa, kwiaty, dmuchawce ukryte w rękach.
Jak świat potrafi być piękny, jak się rozwija beztrosko
Ubrany w zmrok i świtanie, przy świerszczy skrzypiec dźwiękach.
Wymarzyła sobie królewna wysoką, złocistą górę:
Okrytą słońcem i ciepłem, skąpaną w jego blasku,
Na której wieczorne świerszcze zagrają uwerturę
Na strunach zielonej trawy, z nut wypisanych na piasku.
Więc rozbrzmiały radosne dźwięki emocji – drżące.
Zaklaskał wrzecionem nici stary, dojrzały len.
I wszystkie stworzenia świata przybyły na ten koncert –
A zmęczona królewna – w zimowy zapadła sen.

Epizod III – Wiatr
Zbudziła się wczesnym rankiem – wiosennym powiewem wiatru,
Otwarła oczy zaspane oczy, ujrzała drzewa jak posąg
Stojące na skraju łąki. Pomyślała: „Ach, jakże łatwo
Uwolnić marzenia młode, ich śladem potem iść boso.”
Spojrzała na kwiaty i trawy, na zimne, rwące strumyki –
Poczuła ukłucie bólu, co w sercu jej ogniem wystrzelił.
Przez czas, w którym królewna spała świat stał się obcy i dziki
I pożar strawił jej matkę – radości wiecznej gobelin.
Usiadła i płakała, a gwiazda jej łzom najbliższa
W warkocz zaplotła sumienie, zniknęła w lśniącym tłumie.
Chichote podniosła głowę, wzrokiem objęła zgliszcza:
„Wiem, nic nie trwa wiecznie, porządek świata rozumiem.”

Epizod IV – Przyjaźń
Pogodziła się z losem samotnym, nauczyła się życia na pamięć,
Podróż zaczęła długą przez łzy, w żałobie, milczeniu.
Poczuła, że świat jest ciężki i twardo tkwi niczym kamień –
Odbity sumieniem beztroskim na obolałym ramieniu.
Lecz nie skarżyła się. Z trudem stawiała kroki,
Patrzyła jak stuletnie dęby swe życie na liściach piszą.
Świat poznawała na nowo, przez lampy wiszące u okien
I ból codzienności trawił uśmiech królewny Chichote.
Gdy następnego dnia pod drzewem przysiadła zmęczona,
Wiedziała, że ją uśmierca za szczęściem toczony pościg:
„Za słaba jestem, zbyt stara, drogi tej nie pokonam,
Zbyt stroma jest ta góra – stąd do prawdziwej wolności”

Epizod V – Wolność
Nie miała już nawet siły, aby pragnienie snu poczuć,
Tylko leżąc – plecami do popiołów matki przywarła.
I zgasł jej uśmiech radosny, spojrzenie zamkniętych oczu –
Nim kołdrą otulił mrok ziemię – ucichła, samotna umarła.
Śmierć – to jest wolność jedyna, na końcu drogi nas czeka;
Ważne, aby garściami z życia najwięcej pobrać.
Istnienie – tlące się ramy małej istoty – człowieka –
To nic innego prócz marzeń – wyblakły wędrówką obraz.
Niezmienny porządek świata jak życie szeroko rozlany;
Marzenia i drobne gesty w naturze scenariusz piszą.
Dostrzegać piękno przyrody – dla wszystkich spisany testament –
Podpisany uśmiechem przez piękną królewnę Chichote.

autor

Pocieszko

Napisany: 2012-11-18 Dodano: 2013-02-11 08:45:57

Ten wiersz przeczytano 974 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie