Krucjata nieporozumień

Mrok ugości zaniedbane dusze
w spazmatycznych otchłani dźwiękach,
kiedy ciało unika wzruszeń -
z dniem jutrzejszym na słabych rękach.

Sypią gwiazdy, gdy z komety chodnik
wyrasta - w zamyślonych czynach.
Księżyc blaskiem ciężkich, zimnych ogni
asystuje przy snu narodzinach.

Jeszcze bardziej zamglonych czeluści
skała milczy, choć nieba strop twardy -
póki szatan, z bólem nie opuści
wynajętej z myśli mansardy.

Ile czasu upływa jak rzeka
niosąc fale, które brzeg niszczą?
Cisza biegnie, a biegnąc - czeka
aż pył - zamknie oczy zgliszczom.

Tylko strach, że sumienie pokruszy
dni poległych - wspomnienia najstarsze,
póki czas nie odrodzi się w duszy,
jak twarz w pajęczynie zmarszczek.

Kwiaty zwiędną - podlane odrazą;
ku niebiosom wznosząc dumne płatki -
ale przetrwa na zdjęciach ich wazon -
młode ręce - zmęczone, choć gładkie.

Dni na pozór - takie same błyszczą,
a noc - strukturę ma lepszą,
bo nie można poddać się myślom -
choć ta - otacza nas zewsząd.

Idę ja, za mną światów zastępy
przez wieki - w skamieniałej chwili,
żeby poczet umarłych i świętych
słowem duszy - milcząc - umilić.

Wraz z dobrocią i złością na przemian -
lud dobywa oręży tych obu -
kiedy w mroku śpi matka ziemia -
zaklęta w martwy globus.

Zbudzić ciszę, która w nas wyrasta,
z mroku światło spojrzeń wyłonić -
i zbudować nowe, lepsze miasta -
linią życia - zastygłą na dłoni.

Potem z krzykiem naszych dumnych piersi
walczyć dzielnie, więc ludzie - krwi dobądź!
Gdy wrogowie w nicości najszczersi -
zburzą krzyże potomkom i grobom.

Bo nie czas zapominać umarłych -
lecz nie mysleć o tych, co będą,
gdy anioły pieśń rozpostarły -
zapisaną walcząca kolędą.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-02-02 Dodano: 2013-02-10 10:42:58

Ten wiersz przeczytano 764 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie