O kromke chleba...

Życie dało im w kość
prowadziło wciąż w bład
po ścieszkach krętych
z ostatnim groszem
pieli w góre się
lecz nadal spadali w dół
choc robii co mogli by
koniec z końcem związać
i błagali,prosli o litość
i pomoc dla nich
a i tak jej nie otrzymali
a tak mało bylo trzeba
by uśmiech na twarzy
zwanej bieda pojawił się
szczery uśmiech
mówiący dziekuje
mały grosik w rękę
rzucić bylo trzeba
by poczuli smak chleba
A teraz może któryś żebrak
żebraka żegna pod mostem
tak mało było trzeba
bo tylko kromke chleba
by jeszcze żył...

Tak dużo pustych brzuchów przechodzi obok nas...

autor

Madelayne_90

Napisany: 2007-04-14 Dodano: 2007-04-15 22:25:24

Ten wiersz przeczytano 532 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie