Kropla

Jak tancerka po linie kręci się na gałęzi.
Skoczyć czy nie skoczyć?? Myśli zadumana
Może zostać, lecz cóż jest warte życie na uwięzi
Przecież tutaj nigdy nie będę kochana

I rzuciła się z wiatrem rozpoczęła swą chwile
Łapiąc słońca promienie, co wyjrzało zza chmury
Gdzieś po drodze przemknęła przez lecące motyle
Leci w dół przez zielone parkowe postury.

I przy końcu wędrówki ujrzała te oczy
Tak błękitne jak niebo, które ją zrodziło
Lecz smutek z nich spogląda strach w kącikach kroczy
I cos jeszcze ją w oczach tych bardzo zdziwiło.

Jak ją błękit nieba zrodził o poranku.
Tak w błękicie oczu kropelka powstała
Ona biegnie by marzyć o swoim kochanku
A ta na policzku przez niego powstała

I upadły obie obok parkowej ławki
Rozbijając się o asfalt rzeczywistości
I ta zrodzona z nieba z delikatnej mżawki
I ta zrodzona z bólu starconej miłości.

autor

Fatum

Dodano: 2006-06-19 21:46:30

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie