Krzesła

Rozmowa dwóch krzeseł
Przykryta godzinami samotności
Jest zazwyczaj niema

Cztery nogi
W cztery strony świadomości

Jeśli tylko ktoś usiądzie
Krzesło w pełni odzyskuje swą krzesełkowatość
Skrzypnie puknie szurnie
Oparciem oprze się o swą historię

Gdy krzesło nie ma właściciela
Który wszedłby z nim w symbiozę dusz
Zapuszcza kurzową brodę
Zaczynają próchnieć stawy
Rdzewieją gwoździowe szwy
Matowieje polakierowana skóra

Zwykle krzesła nie boją się ciemności
Prześmiewczego światła słońca
Stają pod ścianą białej apatii
I spokojnie czekają aż kornik
Przeżre ich krzesłowe ja

autor

Nemo

Dodano: 2006-11-09 10:48:08

Ten wiersz przeczytano 1017 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie